یک سیستم کامپیوتری معمولا شامل یک واحد پردازش مرکزی (CPU)، دستگاه های ورودی، دستگاه های ذخیره سازی و دستگاه های خروجی است. CPU شامل یک منطق حساب منطقی (ALU)، ثبت، بخش کنترل و اتوبوس منطقی است. واحد حساب منطقی عملیات ریاضی و منطقی را انجام می دهد. سوابق داده ها و نتایج عملیات را ذخیره می کنند. واحد کنترل فعالیت های مختلف را کنترل و کنترل می کند. اتوبوس داخلی واحد پردازنده را به یکدیگر و اجزای خارجی سیستم متصل می کند. در اکثر رایانه ها، دستگاه ورودی اصلی صفحه کلید است. دستگاه های ذخیره سازی درایوهای سخت، انعطاف پذیر (فلاپی) و جمع و جور (CD) هستند. دستگاه های خروجی که می توانند داده ها را ببینند نظارت و چاپگر هستند. تمام کامپیوترهای دیجیتال مدرن بدون در نظر گرفتن اندازه آنها مفهومی مشابه دارند. با این حال، آنها را می توان با قیمت های مختلف و عملکرد به چند دسته تقسیم کرد : کامپیوتر و یا کامپیوتر شخصی یک ماشین نسبتا کم هزینه است و معمولا به اندازه کافی برای یک میز (برخی از آنها، به نام پورتال یا لپ تاپ، به اندازه کافی کوچک به اندازه کافی به جا در کیف)؛ ایستگاه کاری، یک میکرو رایانه با بهبود گرافیک و قابلیت های ارتباطی که آن را برای کار دفتر بسیار مفید می سازد؛ مینی رایانه یا مینی کامپیوتر، رایانه بزرگتر که معمولا برای استفاده شخصی گران است و برای شرکت ها، دانشگاه ها یا آزمایشگاه ها مناسب است؛ و سیستم اصلی، یک دستگاه با قیمت بسیار بالا که قادر به خدمت به نیازهای شرکت های بزرگ، ادارات دولتی، موسسات تحقیقاتی علمی و غیره می باشد (بزرگترین و سریع ترین دستگاه های موجود در آن رده، سوپر کامپیوتر ها مینامند ). در واقع، یک کامپیوتر دیجیتال یک ماشین نیست، به این معنی که اکثر مردم کامپیوتر را در نظر می گیرند. این سیستم شامل پنج عنصر متمایز است: یک CPU (واحد پردازش مرکزی)؛ دستگاه های ورودی؛ دستگاه های ذخیره سازی حافظه؛ دستگاه های خروجی و یک شبکه ارتباطی، به نام اتوبوس، که همه عناصر سیستم را پیوند می دهد و آن را با دنیای بیرونی ارتباط می دهد.